SUEÑO DE UNA NOCHE DE VERBENA - Txema Anguera


en cada bolero, La Habana,
se aproxima un poco más a mi calle, a mi hoguera.
cada guaracha, me trae la brisa que levanta
la plisada falda de una guajira al bailar.

en cada rumba, el Caribe entero en mis manos.
cada danzón, me aferra más al hechizo
de la mar antillana, a la botella de ron.

y bailo, sin saber cómo, bailo y bailo.
sin saber cómo, porqué nunca he sabido bailar.
y bebo, sin mesura, bebo y bebo.
sin saber por qué, porqué nunca he sabido beber.

cómplices músicos complacientes,
acompañan el ritmo de mis pies,
con las tiernas notas de sensuales estándares cubanos.
familiares, sabidos de memoria, como su piel.

y bailo, sin saber cómo, bailo y bailo.
sin saber cómo, porque nunca he sabido bailar.
y vivo, desesperadamente, vivo y vivo.
sin saber cómo, porque nunca me he puesto a vivir.

Comentarios

  1. que bé li escau al poema aquesta il·lustració!!!
    gràcies, company!

    ResponderEliminar
  2. Preciós poema, , em porta records de mil aventures per descobrir a l'inici de cada estiu

    ResponderEliminar

Publicar un comentario

Gracias por tus comentarios. En breve serán publicados